Bozkır, sonsuz bir deniz gibi uzanıyordu; rüzgar, çimenleri okşarken atların nal sesleri gibi eski hatıraları fısıldıyordu. Türklerin ataları, bu uçsuz bucaksız topraklarda ruhlarla konuşur, göğün ve yerin dengesini korurlardı. Gökyüzünün altında yaşayan her canlının bir ruhu vardı; bozkırın, dağların, suyun... Ama insanlar artık bu dengeden uzaklaşmıştı. Doğayla bağları kopmuş, göğün altında kendilerine ait olmayan bir dünya yaratmışlardı. Ve gökyüzü, bu düzensizliği affetmeyecekti.

Eski zamanlarda, Korkut Ata’nın öyküleri bozkırın dört bir yanına yayılırdı. O, bilge bir şamandı; insanlara göğün ve yerin dilini öğretmiş, ruhlarla konuşmanın yollarını göstermişti. Ancak Korkut Ata’nın ardından, insanlar göğü dinlemeyi bıraktı. Dünya değiştikçe, eski ruhların sesi boğuldu. Teknoloji, göğün sesini bastırdı; çelik ve betonun yükselişi, doğanın fısıltılarını susturdu. Ama eski şamanlar bilirdi ki, doğa unutmaz. Göklerin, bozkırın ve ruhların intikamı bir gün dönecekti.

O gece, Tengri’nin öfkesi gökyüzünde çakan şimşeklerle yankılandı. Kara bulutlar, bozkırı karanlığa gömdü ve rüzgarın uğultusu derinlerde yatan bir tehlikeyi işaret ediyordu. Erlik Han, yeraltının karanlık hükümdarı, insanların bu dengesizliğiyle beslenmişti. O, intikam için sabırla bekliyordu. Yüzyıllardır unutulmuş, adı yalnızca efsanelerde anılır olmuştu. Ancak bozkırın her taşı, her çalısı onun geri döneceği günü bekliyordu.

Alp Er Tunga'nın yüce ruhu, gecenin karanlığında Tuman’ın rüyalarına giriyordu. Eski savaşçıların lideri, göğün ve yerin arasında sıkışıp kalmıştı. "İntikam vakti geldi," diyordu, rüyalar karanlıkla doluydu. Tuman, bu rüyaların ne anlama geldiğini biliyordu; bozkır, yeniden doğmaya hazırlanıyordu. Ama bu doğum, kanla sulanacaktı.

İnsanlar, şehirlerde yükselen binaların ve ışıkların arasında kaybolmuşlardı. Gelecek, onların yarattığı dünyada metal ve teknolojiyle şekilleniyordu. Ancak teknoloji, bozkırın yasalarını değiştiremezdi. Umay Ana, doğanın koruyucu ruhu, bu dengeyi gözetirdi. Ancak insanlar onu unutmuştu. Umay Ana’nın gözyaşları bozkırda çiy damlaları olarak yere düşerken, toprağın altında sessiz bir huzursuzluk büyüyordu. Erlik Han’ın zincirleri çözülüyordu.

Dünya, insanın egemenliğinde gibi görünüyordu ama bu yalnızca bir yanılgıydı. Tengri, göklerin efendisi, insanların unuttuğu dengeyi yeniden kurmak için harekete geçmişti. Gök, insanın kendini tanrı sanmasına müsaade etmeyecekti. İntikam, doğanın bir döngüsüydü. İnsanların inşa ettiği dünya, göğün altındaki büyük düzenin bir parçası değildi. Ve bu düzen, her şeyin bir bedeli olduğunu hatırlatacaktı.

Tuman, bozkırın derinliklerinde yalnız bir şaman değildi. Göğün ve yerin ruhları onun yanındaydı. Eski bilgeliğin son bekçisi olarak, rüzgarın fısıldadığı her sesi dinliyordu. Gördüğü vizyonlarda, şehirlerin çöktüğünü, insanların tekrar bozkırın yasalarına boyun eğdiğini görüyordu. Ancak bu dönüşüm kolay olmayacaktı. İntikam, acımasız bir öğretmendi.

Erlik Han’ın sesi, toprağın derinliklerinden geliyordu: “Gelecek, intikamla yeniden yazılacak. İnsanlar doğayı unuttukça, ben güçleniyorum. Her adımları beni serbest bırakıyor. Göklerin ve yerin dengesini bozdular. Bu dengeyi geri almak için geleceğim.”

Bozkırın sonsuzluğu, insanlığın unutkanlığıyla dalga geçiyordu. Tuman, her adımında bu toprağın şarkısını duyarak yürüyordu. Gelecek, insanların hayal ettiği gibi değildi. Dünya, bozkırın ve göğün ruhlarıyla dolup taşacak, Erlik Han’ın öfkesi bu toprakları kasıp kavuracaktı. Ama Tuman, gelecekte doğacak yeni bir dengeyi de hissediyordu. İntikam kaçınılmazdı, ancak sonrasında doğacak olan barış, bozkırın gerçek sahiplerine, ruhlara ait olacaktı.

İnsanlar teknolojiye bel bağlamışken, doğanın en eski yasasıyla karşı karşıya kalacaklardı: İntikam, göklerden gelir, topraktan biter.

0x????????????